Het was een slechte nacht geweest. Naar mijn gevoel was ik wel 37 keer wakker geworden van een onheilspellende pijn in mijn lijf en het idee dat ik een klaplong had. Of een bloedklonter. Ofzo.

’s Ochtends had ik me liefst ziek gemeld op het werk om in mijn bed op mijn laatste uur te gaan liggen wachten, mijn voormalige standaardtactiek die me in het verleden niet meer opleverde dan een paar jaar werkonbekwaam zijn.

Toch stond ik op, maakte ik me klaar en vertrok. Op weg van het station naar mijn werk liep ik nog een klein beetje krom van de onheilspellende pijn, maar een paar uur later was hij bijna volledig weg en draaide de wereld nog altijd gewoon door.

Volgens mij is dit wat ‘genezen’ inhoudt, dacht ik toen ik ’s avonds naar huis ging. Echt genezen, niet fake genezen zoals de vorige keren.

Deze keer voel ik me nog veel vaker slecht dan de gemiddelde mens, en de rampscenario’s waarbij ik minstens met spoed op intensieve zorgen beland en misschien zelfs de geest geef, horen er dan ook nog elke keer bij. Maar ze gaan even snel weg als ze gekomen zijn, en wat het belangrijkste is: er is geen paniek meer.

Er is een rust en vertrouwen dat het allemaal wel goed zal komen, op welke manier dan ook, in de plaats gekomen. Ik heb mijn gezond verstand en relativeringsvermogen terug. Wanneer ik me slecht voel, doe ik gewoon verder en zie ik dat de rest van de wereld en het leven dat ook doen. De angst is uit de stoornis verdwenen.

Het was een slechte nacht geweest. De daaropvolgende ochtend begon zo mogelijk nog slechter. Maar ik heb hem nodig gehad om nu te kunnen zeggen: ik geloof oprecht dat ik aan het genezen ben. Echt genezen.