Een tijd geleden postte ik bovenstaande foto op Instagram, met als onderschrift: I could live here. #antwerpen #berchem. Het was tijdens de zoektocht naar een appartement voor mijn vriend, die al lang een eigendom van zichzelf wou.

Niet veel later werd dat bewuste appartement ook effectief van hem, en dit weekend kon ik er eindelijk ook tijdelijk gaan ‘wonen’. Het was exact wat ik nodig had: een weekendje weg van alles, maar toch op een plaats waar ik mij thuis voel.

We slenterden zomaar wat door onze geliefde stad, gingen lekker eten en sloten onze zaterdag af met een voorstelling van het Echt Antwaarps Theater, één van de 12 ‘date nights’ die ik hem met Kerst cadeau gaf.

We polsten bij een bevriend koppel of ze zin hadden in een zondagse brunch en ontdekten dankzij hen het perfecte adresje daarvoor in Zurenborg. Zij nodigden ons op hun beurt uit om nadien naar de rommelmarkt op Park Spoor Noord te gaan, dus we visten een Velo uit het rek en gingen op pad. Als afsluiter brachten we de rest van de middag met zijn vieren door in het zoveelste café waar ik als een blok voor viel door de geweldige inrichting.

“Ge begint terug af en toe een foto te nemen,” merkte het lief tegen het einde van het weekend op. Al jaar en dag is dat zijn ietwat bizarre, maar wel altijd accurate graadmeter van hoe ik eraan toe ben. Zolang ik foto’s neem, is alles ok, maar wanneer ik daarmee stop, weet hij hoe laat het is.

Blijkbaar is alles ok wanneer ik in mijn tweede thuis ben. Dat stuk van mezelf dat ik daar destijds achterliet, lag daar al die jaren gewoon op mij te wachten, en ik vond het blindelings terug. Want af en toe neem ik weer een foto.